Notatka Mentora grupy „Spryciarze”
	Nasz zespół składał się tylko z trzech osób: dwojga bardzo ambitnych, kochających edukację informatyczną i chętnych do pracy uczniów oraz mnie – nauczycielki edukacji wczesnoszkolnej i muzyki z 29-letnim stażem.
           Zanim przystąpiłam do konkursu, zorganizowałam w szkole spotkanie z panią inżynier budownictwa, specjalizującą się w projektowaniu parametrycznym, która przeprowadziła krótkie szkolenie z zakresu druku 3D. To spotkanie zaważyło o tym, że przestałam bać się nowego wyzwania. Uczniowie, którzy przystępowali do konkursu, też już mieli częściową wiedzę na temat, z czym będzie wiązało się ich zadanie.
           Pierwszym etapem naszej pracy nad projektem było szukanie tematu. Stopniowo powstawał bank pomysłów. Ten, który okazał się docelowym, przyszedł niespodziewanie podczas lekcji edukacji muzycznej. Pozostałe pomysły czekają na swoją kolej.
           Pomimo podziału zadań, z powodu małej liczebności grupy, najczęściej wszyscy musieli robić wszystko. Pracowałam już wielokrotnie metodą projektu, ale żaden nie był powiązany z tworzeniem relacji filmowej i zawsze tworzony był w większej grupie. Mając obecną wiedzę wiem, że potrzebna jest osoba, która zajmowałaby się wyłącznie dokumentowaniem pracy zespołu. Gdy byliśmy bardzo zaabsorbowani pracą nad projektem, to całkowicie zapominaliśmy o robieniu zdjęć i kręceniu filmików.
           Początkowo miałam obawy, co do przystąpienia do konkursu, ponieważ wszystko, co się z nim wiązało, było dla mnie nowe, a moje pokolenie w większości podchodzi do Internetu, jak „pies do jeża”. W związku z tym pracowałam bardzo intensywnie, żeby uzupełnić swoją wiedzę. Uczestniczyłam w kursach online, ponieważ było to dla mnie najkorzystniejsze ze względu na ograniczenia czasowe. Nauczyłam się korzystać z Canvy, Tinkercada, MakerBota, obsługiwać drukarkę 3D i zmontowałam (wspólnie z uczniami) pierwszy filmik, używając aplikacji Capcut. W chwili obecnej jestem jedyną osobą w szkole, która korzysta z drukarki 3D i namawia innych do korzystania z niej. Przeprowadziłam już pierwsze spotkanie, dzieląc się wiedzą z koleżankami z edukacji wczesnoszkolnej.
           Największą przeszkodą dla mnie było to, że doba ma 24 godziny i nie można jej wyciągnąć, żeby trwała dłużej. Czasami „nacinałam się” na jakieś bezpłatne szkolenie, które tak naprawdę było reklamą płatnego kursu i niewiele z niego wyniosłam. Teraz jest bardzo dużo reklam szkoleń i warto najpierw popytać lub poczytać opinie, z których warto skorzystać. Kolejną trudnością związaną z czasem jest to, że w szkole jest jedna drukarka 3D, a wydruki nawet małych modeli trwają dość długo. Żeby zoptymalizować czas i jakość wydruku, warto skorzystać ze szkolenia dedykowanego konkretnemu modelowi drukarki, prowadzonego przez przedstawicieli firmy, od której ją zakupiliśmy. Takie szkolenie zawiera wiedzę merytoryczną bez straty czasu na zbędne reklamy.
           Miałam wrażenie, że dla uczniów wszystko było proste. Niewiele musiałam tłumaczyć, jak korzystać z nowych programów. Robili to intuicyjnie. Jedynie Tinkercad wymagał większej uważności, bo wymiary musiały się ze sobą zgadzać, a części modelu do siebie pasować. To, że oddzielnie nauczyłam obsługi programu uczniów zdolniejszych, ułatwiło mi późniejszą pracę na zajęciach z całą klasą. Pomagali innym podczas tworzenia projektów ozdób bożonarodzeniowych.
Niektóre funkcje szkolnego aparatu poznałam podczas sesji fotograficznej do przygotowania plakatu. Dzieci, w przeciwieństwie do mnie, nie mają blokady, że coś popsują. Może warto w końcu przestać się bać i korzystać, także z drogich sprzętów. Co z tego, że będą leżały sprawne? Za kilka lat nie będą kompatybilne z nowszymi technologiami.
           Pracę uczniowie wykonywali częściowo w szkole, a częściowo w domach. W szkole poznawali nowe programy. Następnie umawialiśmy się, co będą robić w domu i kiedy spotkamy się kolejny raz, żeby zastanowić się, czy wszystko jest dobrze, czy musimy nanosić poprawki. Czasami wymienialiśmy się uwagami przez pocznę elektroniczną, np. gdy kończyliśmy robienie plakatu, a ja byłam na zwolnieniu. Kiedy pytałam, co było dla nich najtrudniejsze, to stwierdzili, że „Tinkercad, ale jak pani wytłumaczyła, to już było proste.
           Praca w zespole bardzo zbliża do siebie uczniów, jeśli mentor zwraca uwagę, żeby każdy z uczestników projektu, czuł się tak samo ważny i potrzebny. Słyszę, że uczniowie odwiedzają się i umawiają na wspólne odrabianie lekcji przez Internet. Członkowie grupy czują się dowartościowani i chętnie dzielą się zdobytą wiedzą z kolegami i koleżankami z klasy. 
           Dobrą praktyką, w pracy projektowej, jest otwarte mówienie o trudnościach i śmiałe proszenie o pomoc. Co nie było łatwe dla takiej „Zosi Samosi”, jak ja.
Okazało się, że jeśli prosiłam o pomoc, to najczęściej ją otrzymywałam: nauczycielka od zajęć technicznych pomogła w szyciu woreczków, konsultant pomógł ustawić i zoptymalizować drukarkę.
           Moim zdaniem, bardzo ważne w pracy zespołowej jest wzajemne wsparcie i wyznaczanie małych kroków, którymi można podążać do celu. W ten sposób nawet trudne zadanie, które początkowo nas przerasta, okazuje się osiągalne. W tym momencie bardzo ważna jest praca mentora.
           Nasze wydruki są pierwszym elementem zbioru modeli 3D w szkolnej bibliotece. Jestem pewna, że niedługo powstaną nowe, bo udało mi się zaciekawić niektórych nauczycieli możliwościami naszego sprzętu.
	Jestem żywym dowodem na to, że na edukację nigdy nie jest za późno, a nowoczesne technologie nie są wyłącznie dla młodych.
           Nasza praca wpłynęła pozytywnie na wizerunek szkoły. Niektórzy bardzo są zdziwieni, że w małej, wiejskiej szkole nauczyciele i uczniowie mogą korzystać z nowoczesnych technologii i potrafią to robić. 
	Praca nad projektem była wspaniałym czasem dla każdego z nas i przyniosła wiele dobrego. Pozwoliła rozbudzić pasje, ciekawość świata, zdobyć nowe doświadczenia, a najważniejsze było zacieśnienie relacji pomiędzy członkami zespołu.

Items