Maria Konopnicka
Zawsze widziałam łódkę Twoją drobną,
Po wielkim morzu płynącą osobno,
A tak spokojną jakbyś wśród ogromu.
Wód oceanu - czuł się we własnym domu.
Sam byłeś. Żadne nie pchały Cię wiosła,
Ni wzdęta żaglów pierś tchnieniem Cię niosła.
U steru łodzi sam stałeś, odbity
W nieskończoności głębie i błękity.

A gdy się wicher zrywał dookoła
Okręty masztów uniżały czoła
Spiesząc, gdzie w oparciu fal jasny się pali
Łódź Twoja cicho leżała na fali.

Za Tobą były bezpieczne zatoki.
Tyś w burze płynął przez wiry i mroki,
I w nawałnicę, gromami co dyszy
Niosłeś coś z własnej pogody i ciszy.

Ktoś jest? Dlaczego nieznana Ci trwoga.
Którą drży nawy ogromnej załoga?
Jaka Cię gwiazda prowadzi i trzyma,
Nad przepaściami złotemi oczyma?

Wiem! Tyś jest żeglarz , wskroś burzy co słyszy
Pieśń wiekuistej harmonii, a ciszy,
Co nawet wśród własnego odbicia
Czuje się kręgiem objęty wszechżycia!

Items

Prawne aspekty edukacji zdalnej

Pozytywizm

Jak wyczarować sny?